Deze gedichten en alle gedichten op deze website
vonden we tijdens het surfen op internet.
Ze zijn meestal geschreven door ouders van overleden kinderen
Soms zijn ze aangepast voor Emma.

Indien er gedichten onterecht gepubliceerd zijn zullen wij ze op aanvraag terug verwijderen.

---

Oh ja, ik kan weer meedoen Ik kan weer vrolijk zijn de buitenkant die gaat wel van binnen zit de pijn. Oh ja, het gaat weer beter kijk hoe ik weer geniet de buitenkant die wil wel van binnen huist verdriet. Oh ja, ik wil wel leven Ik doe al aardig mee de buitenkant moet verder de binnenkant zegt nee. Maar af en toe geniet ik echt met hen die naast me staan die weten en ook voelen dat het echt nooit meer, echt zal gaan.
	Heimwee Heimwee naar vervlogen tijden, naar iets dat niet meer is. Heimwee naar al dat lieve, heimwee naar wat ik mis. Heimwee is een raar gevoel, het is niet te omschrijven. Heimwee naar de tijd van toen, naar iets dat niet kon blijven. Heimwee, voel je wat ik bedoel? Heimwee naar een gelukkige tijd, gewoon, naar haar ''lieve blik''. Heimwee naar een ''aai en een kus'' en een beetje naar mijn ''eigen ik''. Heimwee, wat moet je er mee beginnen? Niets, anders ''stik je er in''. Heimwee voelt ongezond, er is niet mee te leven. Heimwee is verlangen naar iets, dat zelfs geen mens je terug kan geven! het is niet te omschrijven. Heimwee naar de tijd van toen met jou
Vandaag begraaf ik jou in mij niet in de aarde, niet in de kist niet bij die bomen in de ochtend mist daar ben jij niet, jij bent veilig in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij niet bij die steen daar, die lange rij al die oude namen, daar hoor jij niet bij nee vandaag begraaf ik jou in mij. Dan kan ik met je praten en antwoord geven, dan blijf je leven in mijn leven neem m'n ogen en kijk met mij neem m'n voeten en loop met mij we gaan naar huis toe wij allebei, vanaf vandaag leef jij in mij. Vandaag begraaf ik jou in mij zal je niet bezoeken waar je nu bent blijf maar bij ons hier waar iedereen je kent jouw plaats aan tafel laat ik voor je vrij. We zullen lachen en weer plannen maken neem m'n mond en lach met mij neem m'n handen en voel met mij wat je nog doen wou, doe ik erbij vanaf vandaag leef jij in mij. Haal weg dat kruis en al die witte bloemen verscheur de krant waar in ze je naam noemen neem m'n ogen en kijk met mij neem m'n hart en leef met mij want jouw dood is nu voorbij vanaf vandaag leef jij in mij..
	Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en je bewaren, heel goed bewaren. Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen en telkens zou ik eventjes het doosje opendoen en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren. Dan lig je in de watten en niemand kan erbij, geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij. Ik zou je het liefste in een doosje willen doen en dan telkens even kijken, heel voorzichtig even kijken, en dan telkens even kijken en een zoen geven.
Lieve, lieve Emma Telkens als ik denk ’t gaat niet meer laat je iets weten om ons de kracht en moed te geven om verder te leven. xxx
	De laatste tijd kwam ik wel eens mensen tegen. Die vroegen hoe het nu ging. Het ging dan. Het ging dan goed. Dank u wel. We zijn sterk ! We zijn trots ! Natuurlijk gaat het goed. En ik vervolg mij tocht. Alleen. Ik ken de weg. In verdriet ben ik ervaren.
In mijn hart hoor ik een liedje ’t maakt een zacht en warm geluid ’t is een treurig melodietje, Ja, de vrolijkheid blijft uit Zonder woorden blijft het hangen In gedachten in mijn hoofd Elke keer weer dat verlangen ’t lijkt wel of het me verdooft In elk nootje woont een meisje ’t maakt het liedje wat verward Maar toch hou ik van dat wijsje ’t blijft voor altijd in mijn hart… Ik hou van jou
	Laat het sneeuwen nu en overvloedig regenen zodat mijn tranen maskeren Laat de wind in mijn haren, het verdient geen aandacht nu En mocht het plots gaan vriezen dan zal ik bibberen van de kou Laat de seizoenen varen Laat ons dag en nacht maar overslaan Ik wil stilstaan bij het verleden en het als een warme deken om me slaan En als ik het dan ooit terug warm krijg dan pas vergeef ik de natuur die ook zonder jou haar kleur heeft behouden
In alles wat ik doe, draag ik je mee Alles wat ik voel, voel ik voor twee In alles wat ik zeg , roep ik je naam Overal waar ik sta, zal ik er voor twee staan In alles wat ik zie, kijkt mijn blik voor jou Kleuren van de regenboog de hemel stralend blauw Ik zal van je blijven houden op deze wereld hier Verdriet overwinnen  zoekend naar nieuw levensplezier Met jou in mijn hart in mijn ziel, in heel mijn wezen Zul je altijd bij mij zijn en mijn vreselijke wond genezen
	Soms in alle stilte Soms in het allereerste licht Dan voel ik dat je bij me bent Dan raak je mijn gezicht Soms in duizend kleuren Soms bij zonsondergang Weet ik dat je bij me bent Daar ben ik zeker van Soms in grote menigte Soms met overvloed Kan ik je niet vinden en voel ik me niet goed Gemis is zoveel duidelijker In gezellig samenzijn Dan ontdek je dat er iets ontbreekt dan voel ik weer die pijn Soms zou ik vaker willen dat de stilte me weer verwent Zodat ik vaker voelen kan dat je bij mij blijft en bent
ik kan het niet omschrijven een vorm of plaats toebedelen. Niet te vangen met de handen en zo vrij als de wind langs mijn wangen verlies ik er het noorden door. Ik kan het niet grijpen maar des te meer voelen. Datgene wat men liefde noemt. Het begint al als ik nog maar aan je denk
	Als de dijken rond mijn hart breken, de branding van gevoelens bezit van mij neemt, voel ik me hopeloos verloren in de verzanding van mijn leven
(nog vele mooie teksten en tekeningen van eind juni 09, einde lagere school door Emma's klasgenootjes : klik hier )
Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat maar ook de sporen die je achterlaat.
	Ik wil de dag van morgen nog even laten wachten Ik wil nog even luisteren naar jouw stilte Ik wil nog even vasthouden wat is geweest denken aan vroeger, weten dat jij niet weg bent, dat jij niet ophoudt, dat jij hier blijft en onmogelijk verdwijnen kan dat jij nu vrede hebt, dat jij nu vrij bent, zonder pijn, zonder zorgen, ik weet dat morgen niet zal zijn zoals ik het vroeger heb bedacht dat ik je zo ontzettend zal missen ik mis je...en daarom wil ik de dag van morgen even laten wachten.
Elke dag weer ‘t gevoel van onvolledigheid elke dag weer ’t gevoel : ik ben niet compleet elke dag pijn aan de wond in mijn lichaam elke dag ’t gevoel van ’t vreselijke leed. Nee, zonder pijn zal ik nooit meer leven, niet gaan slapen of op kunnen staan. Bang voor ’t heimwee dat elke dag terugkomt, bang voor ’t verlangen dat elke dag snijdt, want dat “nooit meer” kan ik niet begrijpen, dat “nooit meer” duurt zo’n lange tijd.	Een kleine selectie uit de vele lieve kaartjes van zoveel lieve mensen
	In het geheim van de sterren waar we samen naar kijken of misschien in het lied van de wind ? En als het lente wordt in die kwetsbare tint, van een kortstondige bloesem ? Waar zal je zijn, als we zwijgzaam van verdriet, opnieuw je voetstappen horen en hoe je zachtjes de deur sluit zoals gewoonlijk. En toch, wij vinden je niet. Misschien heb je ergens iets achtergelaten, een briefje, zomaar in een la, met een voorzichtig bericht, dat je er straks wel zal zijn, omringend op jouw manier, maar ontastbaar voor ziekte en pijn
Een zwart gat zeggen de moeders van de doden, het kind stierf het liet een zwart gat in hen achter. Waar hebben ze het over, nooit was mijn harnas van huid zo taai, een stevig vlies rond de zwellende massa herinneringen die steeds weer gedacht moeten worden. Radeloos lopen ze rond, de moeders. Ik niet; stil als steen bewaak ik de felgele glimlach, de blauwe kus, roze woorden uit haar mond. De moeders heffen hun armen als winterbomen, de hemel zichtbaar door hun gespleten stam. Wat willen ze toch. Ik plooi me roerloos om de kostbare blokkentoren van gedachtenis - hoe ze sliep in paars ochtendlicht achter haar haren-; ik wacht geduldig op de verlossing. A.E.
	6 jaar lang weegt de stilte maar niet in kilte, omdat tranen warm voelen en het verdriet niet koelen, en zelfs na al die tijd is Emma heel nabij. Nele Baeyens
Diep in je hart is een parel geborgen, zo puur, zo zuiver, zo helder, klein en fijn die bij elke hartklop meegevoerd wordt door je aders die onzichtbaar is, die onlosmakelijk verbonden is, die je inspireert, die je vreugde geeft alleen is die lieve, fijne parel soms zo moeilijk te vatten en draag je die in stilte mee.
	Elke dag weer ’t gevoel van onvolledigheid elke dag weer ’t gevoel : ik ben niet compleet elke dag pijn aan de wond in mijn lichaam elke dag weer ’t gevoel van ’t vreselijk leed. Bang voor het heimwee dat elke dag terugkomt, bang voor ’t verlangen dat elke dag snijdt, want dat “nooit” kan ik niet begrijpen, maar “nooit meer” duurt nog zo’n lange tijd.
Zijn er woorden te vinden voor wat ik vanbinnen voel. Zijn er woorden te vinden die jou kunnen omschrijven. Zo vaak mist het woord zijn doel. Een kind zo verweven met wie ik ben. Sinds ze wegvloog is het soms net of ik mezelf niet herken. Zijn er woorden te vinden die mij kunnen zeggen hoe ik mij voel. Misschien moet ik stoppen met zoeken naar woorden. Voelen is genoeg.
(nog vele mooie teksten en tekeningen door Emma's klasgenootjes : klik hier )	De nacht boetseert mijn angst, kneedt en vormt met zwarte vingers de toekomst zonder jou. D.D.
Verbaasd merkte de moeder dat zij een menigte werd. Binnen enkele dagen was het gebeurd, bleek zij uiteengevallen in een waaier van vrouwen. De weerloos-blije liep daar van haar geheugen te genieten; de verslagene, die snel op weg wilde naar welke dood dan ook; de trieste die er niets van begreep, die alleen zachte vlindervleugels tegen de wangen van het kind zag slaan, onophoudelijk. Rond het groepje stormde de furie pamfletten en woedende brieven Achteraan ging de wanhoopsmoeder die al maanden de kapper niet had gezien. Hoe hen te hoeden, te zorgen dat elk de voeten in dezelfde richting sleept ? Ons is iets overkomen, kan ze zeggen, wij zijn de menigte die moeder heet. A.E.
	Help me zoeken tussen de ruïnes van mijn geluk naar brokstukken van mijn liefde want met het puin van mijn gebroken leven moet ik verder bouwen aan de dag van morgen D.D.
Hoog over de klippen stampte zij, joeg zij op de gedachte aan de dochter, de geur van de dochter, de dochter. Wind borstelde het lange gras tot rimpelend, golvend watervlak. Lachwekkend, Zon ook nog, Zij stormde naar de volgende vallei, naar de nieuwste hoek van de zee. Onopgemerkt, zwijgend, holde het kind met haar mee. A.E.
("mijn papa" getekend door Emma)	Nu jij slaapt zonder te dromen zul je nog altijd in mijn dromen komen Ik zal voor je ademen, voelen en horen niemand verdwijnt en gaat verloren. Want niet door je lichaam, maar wel door je geest zal iedereen weten wie je bent  geweest.
Ik voel me gevangen, in een web van verdriet. Ik wil het niet uiten, niemand die het ziet. Mijn hart krimpt samen, een brok in mijn keel. Ik probeer het te dragen, maar het wordt me teveel. Het liefst zou ik huilen. Dus mijn hart gaat op slot, want zou ik het uiten, dan ga ik kapot.	("ons gele huisje" zoals Emma zei)
(getekend door Emma)	Wist je dat er wolken zijn die drijven op de wind dat de dauw het gras bedekt voordat de dag begint wist je dat er beekjes zijn en machtige rivieren en dat de bloemen elke dag de aarde weer versieren en wist je dat er sterren zijn die twinkelen van goud en dat er altijd iemand is die zielsveel van je houdt
Verdriet is als de golven van een verraderlijke zee, soms, als je denkt te kunnen zwemmen, sleept alweer een golf je mee. Er zijn wel betere momenten, dan denk je, ik heb weer kracht. Je moet toch verder leven? Maar dan voel je weer die macht die radeloosheid heet, die trekt je in een diepte waarvan geen ander weet. Verdriet is als de golven van een verraderlijke zee. Vaak wil je niet meer zwemmen maar, het sleept je net niet mee.	(getekend door Emma in de tweede kleuterklas)
	Al ben je dan vertrokken je laat me niet in de steek Ver weg of dichtbij Ik hou van jou en jij van mij áltijd... D.D
Uitbundig geluk is mij voortaan vreemd   Dit oeverloos verdriet heeft een wig gedreven tussen mij en het blije van dit leven D.D
	mama, papa, In mijn droom zag ik je staan, je riep zachtjes mijn naam. kijk, ik dans in het rond, ik ben weer gezond. kijk, ik heb geen pijn, en ik zal altijd bij jou zijn. kijk, ik geef je een zoen, net als toen. kijk, ik kijk naar jou, omdat ik nog altijd van je hou. kijk, treur niet om mij, ik ben gelukkig en blij. kijk, in jouw ergste dromen, zal ik naar je toe komen. ik neem je mee naar mijn land, groene bomen,blauwe zee,zilverstrand. kijk, ik neem je mee in mijn ban, zodat je weer rustig slapen kan. kijk, de liefde die jij mij hebt gegeven, laat ik in jouw hartje verder leven. kijk, ik heb ook tranen, maar ooit zijn we weer samen
Ik staar omhoog en denk aan jou, In het zwarte gat van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent. En gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, Maar doordat ik je zo mis, Ben ik van het feit doordrongen, dat daarboven mij 'iets' is. Ik sluit mijn ogen en beleef, een intens moment ik weet gewoon, ik voel gewoon dat jij er bent.
	plaats gemaakt in mijn dagelijkse doen voor jou heb je laten nestelen gaf je een onderkomen voor levenslang in de trilling om mijn mond in de toppen van mijn vingers in het bonzen van mijn hart samen versmolten tot één zullen we samen sterven ooit wordt mijn dood ook echt de jouwe D.D
wie zal mij het praten over jou beletten wie zal erin slagen mijn verdriet om jou te wissen niemand natuurlijk vergroeid in mij hangt de pijn om jou als een bloemenkrans rond de contouren van mijn hart op mijn schouders draag ik jouw schaduw geborgen tussen de warme vleugels van mijn moederlijk denken jij bent geen ballast zal dat ook nooit zijn jij bent liefde… liefde met een grote L Levenslange Liefde D.D
Helena maakte dit eendje voor Emma	Niets is erger dan de stilte, het alleen-zijn in dit huis. Ik heb mezelf verloren in mijn verdriet om jou Hoe ik ook zoek, nergens kan ik mij nog vinden D.D
een kind om nooit te vergeten zo’n speciaaltje kruist zelden je pad zeker weten elke glimlach die nog vertelt over jouw persoontje geldt als lichtpunt op volle kracht D.D
Helena knutselde dit mandje voor Emma	ik vloog vandaag tegen jouw foto aan als een vogel verblind door de felle zon ben niet ter plekke doodgegaan was het noorden kwijt had enkel een gekwetste vleugel en niet te omzeilen hartepijn D.D
Ik weet zeker dat ik haar niet vind op dat kerkhof daar in de koude wind. Maar wel voel ik haar aanwezigheid waar we samen waren in de oude tijd; Dikwijls is het of ze naast me gaat. Of ‘k haar spreken kan ‘K vind dat zij het dichtste bij me is, als ik troost behoef in mijn droefenis. Maar is een dag eens mooi en goed geweest, juist dán mis ik haar, mis ik haar het meest. Willem Wilmink
	Glansloos zijn de dagen Met open ogen staar ik in de spiegel van het verleden naar het troosteloze heden Glansloos zijn de dagen nu jij er niet meer bent, alles heeft zijn kleur verloren, eenzaamheid trekt diepe sporen in de kamers van mijn hart D. D.
Dichtbij Ik staar omhoog en denk aan jou, In het zwarte gat van de nacht. Ik stel me voor dat jij daar bent. En gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, ik hoor je niet, Maar doordat ik je zo mis, Ben ik van het feit doordrongen, dat daarboven mij 'iets' is. Ik sluit mijn ogen en beleef, een intens moment ik weet gewoon, ik voel gewoon dat jij er bent.
	Luwte In de luwte wil ik leven zomaar even in de schaduw staan uit de wind en uit het licht omdat ik beide nog niet goed verdragen kan (Uit: Ik mis je zo)
Ik wou jullie iets schenken, zodat je iedereen kan vertellen… dat heb ik van mijn engel gekregen Ik zocht in alle hoeken van de hemel voor het perfecte geschenk… tot ik het vond, dit tovert vast een glimlach op jullie mond Als je opkijkt naar de hemel en je kijkt naar de mooie gele sterren… denk dan aan mij… je engel…hoog daarboven Bedenk dan dat die sterren hoog daarboven niets anders zijn dan mooie gele paardebloemen … ja, paardebloemen in de hemel… ik vind ze toch zo mooi Als je wakker wordt en je je treurig voelt.. zal je merken dat die gele mooie sterren niet langer aan de hemel staan… kijk dan buiten en aanschouw de mooie paardebloemen in de tuin… het zijn de bloemen die ik jullie stuurde En als die mooie gele bloemen donzig witte pluisbollen worden… blaas dan uit alle macht.. want dan zal je kusjes blazen.. naar mij in de hemel.. Ik zal ze vangen en terugblazen samen met al mijn liefde Weet dat ik bij jullie ben .. alle dagen… ’s ochtends als je wakker wordt tot ’s avonds als je weer slapen gaat… ik wijk niet van jullie zijde…nooit… kijk maar naar de paardebloemen… ze zijn vrij te zijn waar ze willen … net als ik en ik blijf altijd bij jullie
	Ik heb je lief Ik heb je liever Liever dan mijn leven Dan om het even wat Ik heb je lief Ik heb je liever elke dag Je slaapt in mijn hart en woont in mijn hoofd
De wereld is zo leeg zonder jou. Er staat maar zo weinig meer in. De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw. Waarom? Wat heeft 't voor zin? De merel zit zachtjes te zingen in het groen. Voor ons hoeft ie heus niet zo z'n best te doen
	's Morgens pijn ...... 's Avonds pijn ...... Altijd die pijn ...... Ik huil om wat ik niet kan zeggen Niet uit kan leggen Omdat jij niet meer hier mag zijn. Mijn kind verloren ...... Een smart geboren ...... Mijn ziel bevroren ...... Alles in mij doet pijn En mijn verstand staat stil. Ik huil om wat ik niet kan zeggen Niet uit kan leggen En waar ik eigenlijk niet mee leven wil. Zo'n pijn om jou ...... Intense kou ...... Die diepe rouw ...... Ik huil om wat ik niet kan zeggen Niet uit kan leggen Omdat 'k moet verder leren leven zonder jou.
Hoewel wij leven met verdriet nadat de dood jou van ons nam Blijft er een band die niemand ziet en niemand ooit verbreken kan
	Kom niet te dichtbij Ik wil ruimte om te voelen om te denken Geef me de ruimte maar blijf toch dichtbij
Het maakt niet uit waar of ik ben ik niemand om me heen herken Je bent altijd zo dichtbij de engel van mijn hart ben jij
	Ze zeggen, het verdriet wordt minder scherp Maar ze begrijpen het niet Ik wil verdrietig zijn omdat ik een leegte voel een ondragelijke pijn een toekomst zonder doel

Liefde, Het ligt niet in de lengte of zwaarte van tijd of iets je lief en dierbaar is Het ligt in de diepte van het verlangen in de liefde waarmee je lief hebt In de liefde ligt het verdriet als je verliest En je huilt omdat in je tranen je liefde ligt Marinus Van den Berg
	Vallen, Je kunt het goed aan…… wat betekent dat dan? Dat ik er goed door heen zal gaan ? Waarom merk ik daar niets van ? En wanneer kan ik het niet meer aan? Breekt dan de lijn ? Hoe zal dat dan gaan, hoe zal dat zijn? Krijg ik dan een naar gevoel? Ik probeer te vertellen. Niemand weet wat ik bedoel. Hoe gaat het, als ik het niet meer dragen kan ? En wat merk ik daar dan van ? Soms ben ik ineens heel bang, want deze sterke persoon, staat al zolang. Soms ben ik bang voor de dag, dat ik zal vallen. En ik het niet aankomen zag. Henca 13-07-1998
Niet vergeten Ik denk niet soms aan je. Ik denk elke dag aan je. Ik mis je niet minder, maar meer. Je bent er steeds langer niet. Ik denk aan je als ik wakker word. Ik denk aan je als de zon schijnt. Als ik zo graag met je wil fietsen, als ik zo graag met je buiten wilde zitten Ik denk aan je als ik wil vertellen: hoeveel ik van je hou hoeveel je voor ons betekent Ik denk aan je als iemand zomaar zegt: ''alles goed....?'' Nooit meer is alles goed. Mijn dag is beter als je naam wordt genoemd. Als ik merk: je wordt niet vergeten.	Getekend door Moeke
	Op een kronkelige weg vol stenen kwam ik een klein meisje tegen die op haar rug haar kleine zusje droeg. "Kind", zei ik, "jij draagt een zware last." Ze keek me aan en zei: "Dit is geen last, meneer, dit is mijn zusje."
Machteloos Ik wil roepen Ik wil schreeuwen Ik wil gillen Maar er komt geen geluid Ik wil schoppen Ik wil kapot trappen Ik wil slopen Maar ik zet geen stap vooruit Mijn keel zit dicht Mijn mond gesloten Mijn tanden op elkaar Ik kan geen klank uitstoten Mijn ogen zijn droog Mijn tranen vanbinnen Mijn hart huilt Ik zal nooit winnen Ik kan geen kant op Alles zit muurvast De uitweg afgesloten Mijn ziel bekrast Doodsbang kijk ik toe... Boos Maar vooral machteloos
	Heimwee Je ligt te luisteren naar de nacht, Probeert geluiden op te vangen, die je slechts hoort in je verlangen Naar haar ,je kind, op wie je wacht. Een traan rolt als een vage klacht tegen haar dood over je wang en blijft als heimwee bevend hangen; Ik ben zo moe, geef me kracht Om dit verdriet te overleven. Is er nog leven na haar dood? Want dit verdriet is levensgroot en levenslang. Is ooit beschreven hoe lang "nooit meer" en "eeuwig" is, als je kapot gaat aan gemis? Ide Wolzak

in de tunnel van verdriet waar je licht nog toekomst ziet waar 't gemis je lichaam raakt waar je hete tranen laat tot in de ziel de leegte voelt daar is het leven onderkoeld afscheid nemen doet zo'n pijn en 't zal altijd bij me zijn blijven tot m'n laatste snik een kind verliezen blijft, weet ik
	Mama, hier ben ik Ik was vanmorgen bij je, toen je zachtjes naar mij vroeg, ik zei nog: mama, hier ben ik maar het was niet hard genoeg. Ik zag hoe jij je tranen, droogde aan je mouw, je zat al weer te huilen, wat je eigenlijk niet wou. Toen ging je naar mijn grafje, ik zag je grote verdriet. Ik raakte zacht je natte wang en zei: mama, daar ben ik niet. Toen sloot je je ogen, je glimlachte en zei: waarom zoek ik je toch hier, je bent aldoor bij mij. Geschreven door: Yvonne Gommer mama van Noël maart 2001
VERLANGEN Van jouw foto's ga ik huilen, aan jouw graf heb ik verdriet, hier thuis kan ik goed schuilen, en niemand die me ziet. Iedereen zegt dat ik mag bellen, ook zegt men kom naar mij, maar wat moet ik dan vertellen, als ik niet vrolijk ben en blij. Mijn leemte kunnen ze niet vervangen, weten zij dan wat het is, zo sterk naar jou verlangen, en dat ik jou zo mis. Al is de wereld donker en zwart, een zonnig plekje in mijn hart. Al is de wereld kil en koud dit plekje is wat ik warm houd. Dit plekje is speciaal voor jou, om te zeggen dat ik van je hou.	(Knutsel van Helena)
	KIND Een dood kind op mijn schoot Mijn kind. Uit mij geboren. Dit is het donkerste uur van mijn leven. Heel mijn lichaam spreekt van pijn. Geen woord verlaat mijn mond. Mijn tong kleeft aan mijn gehemelte. Een gat is in mij geslagen. Het is mijn verscheurde hart dat spreekt. Woorden rauw en zonder verband. Klanken van verdriet verlaten mij, Uit het diepste van mijzelf. Ik kom niet verder dan kijken. Ik ben aan deze plek vastgenageld. Ik kijk en hou vast Jij mijn kind van mij gescheurd. Jij houdt mij vast. Ik geef jou die koud wordt mijn warmte. Mjn warmte voor jouw dode lichaam. Al mijn genegenheid wijd ik jou. Jouw armen zonder leven, mijn armen omgeven jou. Dit is het donkerste uur in mijn leven. Dat jouw weg hierop zou uitlopen. Mijn hart is vol vragen. Kijkend breng ik ze naar buiten. Voor heel mijn leven zal dit het donkerste uur blijven. Zal er ooit een ander licht schijnen? Zullen de uren zich ooit weer vullen met hoop en blijdschap? Uit: Als verdriet en rouw je weg kruisen - Marinus van den Berg
DICHTBIJ Waar je bent ik zou het niet weten Het is niet in tijd of in afstand te meten maar ik heb je bij me diep in mij daarom ben je steeds dichtbij	(Emma maakte dit bloempotje)
(Dit knuffeltje vergezelt Emma nu)	PIJN Iedere dag een stapje verder zonder jou Heel moeizaam omdat ik van je hou Maar ons leven moeten wij toch leven Al zie ik het tegemoet met angst en beven Want iedere minuut is een nieuw begin Zo zonder jou heeft het vaak geen zin Ook al doet het leven ons nog zoveel pijn Er zijn er nog een paar waar we er voor moeten zijn (Rita Meijer, mama van Charlotte)
HERINNERING Uit ons leven maar nooit uit onze gedachten pijn en verdriet, wat niemand ziet wij missen haar stem en haar lach de herinnering aan haar is gebleven maar lieve Emma, het valt niet mee om zonder jou verder te leven (Aangepast voor Emma) (Geschreven door Martinus en Janny Westerdijk) ouders van *Rutger	(Deze kip maakte Emma in de tweede kleuterklas)
(Helena en Emma maakten deze spookjes)	VOORBIJE TOEKOMST Je leeft nu in de voorbije toekomst. Je zult er altijd nog zijn. Je bent voor mij nooit lang geleden. Je hoort er nog altijd bij. Je bent aanwezig In mijn onvervulde verwachtingen. Je bent aanwezig In mijn slapeloze dromen. Je naam vervaagt niet In mijn herinneringen. Je bent present als je er niet bent. Je bent waar je bij had kunnen zijn. Je bent niet van voorbij, niet van gisteren. Je bent van gisteren, van vandaag en morgen: Voorbije toekomst (Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg)
BESPROKEN Je wordt nog vaak besproken als we samenzijn. Je naam wordt nog steeds genoemd onder ons. Je telt nog altijd mee als we vertellen. Je bent wel uit ons zicht niet uit ons hart. Je wordt ook nu nog gezien, met andere ogen. Je stem echoot nog na in de leegte die je naliet. Je betekenis verstaan we nu soms nog beter dan voorheen Je bent niet meer weg te denken op onze levensweg. (Uit: Je naam klinkt in ons door - Marinus van den Berg)	(Dit bloempotje maakte Helena)
	VOOR ONZE EMMA Vaak kijk ik naar een mooie ster Och wat staan de sterren ver Dan vraag ik ben je bij de maan Zo graag zou ik je dan zien staan In gedachten leef je met mij door Al heb ik jouw stem niet in mijn oor Toch wil ik onbewust jou horen En de stilte dan verstoren Dan weet ik wat een groot gemis Emma lief hoe het ook is Ik heb veel verdriet, jij bent in de hemel Bij het sterren-gewemel De kaarsjes branden nu voor jou Want Emma lief ik hou van jou Want ik zal je nooit vergeten En je mag gerust weten Dat ik heel vaak aan je denk Want ik heb jou oh zo lief
VOOR ALTIJD SAMEN EEN Negen maanden lang droeg ik je onder mijn hart waren we samen één zat je veilig geborgen en liefdevol gekoesterd wachtend op je komst Vijf jaar en een half was je in ons midden veilig geborgen en liefdevol gekoesterd liet je ons ware liefde kennen bracht je zoveel warmte in ons bestaan Nu draag ik je in mijn hart zit je veilig geborgen en liefdevol gekoesterd voor altijd samen één ... wachtend op mijn komst