De bellenblaasbrievenbus Op een dag zat Winnie The Pooh heel treurig onder een boom. Knorretje zag zijn vriendje daar zo heel triest zitten en vroeg wat er scheelde. Winnie vertelde dat hij zo naar zijn vriendinnetje Emma verlangde, Emma die nu bij de engeltjes in de hemel woont. Hij zou nog zo graag bij haar zijn en met haar praten en lachen, ze hadden altijd zoveel plezier. En vandaag 18 mei 2004 is ze jarig, ze zou nu zeven jaar worden. Teigetje die ook bij zijn vriendjes was komen zitten, zei nadat hij een poosje had nagedacht “je kan gerust nog met Emma praten. Je kan in je hoofd met haar praten en Emma kan je zo dan antwoord geven. Je doet gewoon alsof. Want doen alsof gaat altijd heel goed, dan lijkt het net alsof het echt is !” Winnie The Pooh’ snuitje klaarde helemaal op. Hij keek naar de wolken en begon te denken. Opeens kreeg hij een heel goed idee. Hij holde naar zijn huisje en begon ijverig in alle kastjes en schuifjes te zoeken. “ik heb een idee, ik heb een idee” riep hij heel opgewonden. Teigetje, knorretje en Igor keken opgewonden maar verbaasd toe. Winnie riep blij “ ik ga Emma kaartjes en briefjes sturen, dan kan ik toch met haar praten”, maar toen bedacht hij plots dat de hemel misschien wel helemaal geen postbus had voor gewone kaartjes en briefjes. Teigetje die al heel wat over de hemel had nagedacht riep ““Misschien heeft de hemeldeur wel een bellenblaasbrievenbus.” “Een bellenblaasbrievenbus?” vroeg Winnie verbaasd. Dat was zo’n moeilijk lang woord, daar had hij nog nooit van gehoord. “Dat klopt” zei de Teigetje“in de hemel heb je wel vaker dingen die je niet kent en die anders zijn”. “Kunnen we dan toch brieven en tekeningen in de brievenbus doen?” vroeg Knorretje heel blij. “Dat weet ik niet zo goed” twijfelde Teigetje “die passen daar misschien niet in.” “Er passen wel hele mooie zeepbellen in de brievenbus” “Thuis op het gras of achter in het bos, of bij het grafje van Emma, waar je maar wilt, blaas je met je ogen dicht, heel lief en voorzichtig de mooiste bellen. Je moet daarbij denken aan wat je aan Emma wilt zeggen of aan de lieve kusjes die je wilt geven. De mooie verhalen of lieve kusjes blaas je door je mond zachtjes de bellen in. Die zweven dan zo naar de hemel! Ze gaan daar in de bellenblaasbrievenbus en de postbode van de hemel brengt ze dan rond bij de engeltjes” Teigetje doet met gewichtige stem de postbode na: “Tien vliegende kusjes voor Emma en 33 lieve woordjes voor Emma” De postbode zal wel helemaal krom lopen, zoveel post krijgt ze! Soms hoeft de postbode van de hemel ze niet eens rond te brengen, Dan zweven ze rechtstreeks naar Emma. Zij kijkt er naar met haar mooie oogjes en lacht, omdat ze alweer post krijgt van haar vriendjes en vriendinnetjes, of van haar zusje Helena, van papa en mama, en alle andere mensen die ze kent. “De bellen zullen ook tegen haar aan zweven en uit elkaar spatten. Pats boem, een belletje spat op haar teentjes uiteen en plakt daar meteen een zoentje! Emma moet dan vast en zeker heel erg giechelen, want zoentjes op haar teentjes kriebelen zo lekker en ze had zelf altijd zoveel plezier als ze kon kriebelen en zoentjes geven.” Samen bedenken ze dat Emma zeker wel heel graag heel veel kleine kusjes en woordjes wil hebben met de luchtbellenpost. Winnie the Pooh en zijn vriendjes zijn blij, want nu hebben ze toch iets bedacht zodat ze lekker kunnen praten met Emma en ze blazen de mooiste, dikste, liefste, zachtste, guitigste bellen en telkens een bel uitéén spat voelt Emma vast en zeker een zoentje op haar lieve snoetje. Samen kijken ze hoe de mooie bellen langzaam naar de hemel toe zweven, op weg naar onze lieve Emma. Dit verhaaltje heb ik gekregen van Gretha, mama van Frederieke en Jonneke en is aangepast voor Emma. |
… “kom terug” Als ik die woorden eens zo zacht kon zeggen dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik zo dacht… en als je dan terug zou zeggen of desnoods alleen maar terug zou denken op een ochtend : “ja” … (Toon Tellegen) |
|
|
|
… Eén jaar zonder jou dit jaar bestond uit zoveel dagen Zoveel uren van verdriet dit jaar was haast niet te verdragen Het is nog steeds niet echt en elke dag weer een nieuw gevecht want jij,kleine tijgermuis, was er niet Omdat we zoveel van je houden doet dat missen ons zoveel verdriet Van buiten een lach, van binnen een traan met ons drieën verder gaan dat gaat vaak heel zwaar Maar we moeten het redden, wij met elkaar ondanks de pijn en het verdriet in ons hart We zijn zo blij dat jij “onze Emma” bent Je hebt ons met je warmte en liefde verwend het blijft een feit gewoon met ons viertjes…voor altijd ! |
|
… Streep haar naam niet door ook al is zij ons voor gegaan Streep haar naam niet door alsof ze nooit heeft bestaan ’t Liefste wat ik heb bezeten ’t toekomstbeeld van mijn bestaan Vraag me niet dat te vergeten en gewoon weer door te gaan Want ik wil wel weer verder leven maar ik weet niet hoe dat moet ‘k Hoor bij hen die achterblijven overleven dat vergt veel moed Streep daarom haar naam niet door noem haar naam, ‘t is goed te weten dat ook jij haar niet zult vergeten zo alleen kan ik verder gaan |
|
|
|
… Wij hebben Emma niet verloren daarvoor gaf zij ons teveel. Wat zij zei blijven we horen. Van wat wij zijn is zij een deel. We komen haar overal nog tegen in wat we doen en wat we laten. Zij was en blijft voor ons een zegen waarvan het spoor nog steeds verdergaat. |